Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης



Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πρωτολειτούργησε το 1934-35 με πρώτο Επόπτη του Σχολείου τον μεγάλο Έλληνα παιδαγωγό Αλέξανδρο Δελμούζο και Διευθυντή του τον επίσης σπουδαίο Έλληνα επιστήμονα Βασίλειο Τατάκη. Από τότε πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλο το πέρασμά τους μεγάλοι δάσκαλοι και πνευματικοί άνθρωποι. Ο Γιώργος Θέμελης, ο Ιωάννης Ξηροτύρης, ο Πολύκλειτος Ρέγκος, ο Σαράντος Παυλέας, ο Κωνσταντίνος Μπότσογλου, ο Νίκος Παραλής είναι μόνο μερικές περιπτώσεις σημαντικών πνευματικών ανθρώπων.
Το Πειραματικό Σχολείο είχε την τύχη να στεγαστεί σε οίκημα που σχεδιάστηκε με τη φροντίδα και την αισθητική του μεγάλου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, οίκημα που ακόμη και σήμερα αποτελεί κόσμημα για την Πόλη μας.
Σήμερα το Πειραματικό Σχολείο, όντας πλέον και Πρότυπο, αναζητεί έναν νέο δρόμο που αποτελεί όμως συνέχεια της σπουδαίας του παράδοσης.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Kείμενα μαθητών: ιστορίες για ολοκληρωτικά καθεστώτα

   Με αφορμή το μονόπρακτο  Ο σπιούνος από το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ Τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ (περιλαμβάνει 24 μονόπρακτα-σκηνές με επεισόδια από την καθημερινότητα της Ναζιστικής Γερμανίας) που μελετήσαμε με το Γ1 Λυκείου στο μάθημα της Λογοτεχνίας Γενικής Παιδείας, ζήτησα από τις μαθήτριες και τους μαθητές μου να γράψουν στην τάξη μία σύντομη ιστορία πρωτοπρόσωπης αφήγησης με θέμα Μία ημέρα σε μια χώρα με ολοκληρωτικό-διδακτορικό καθεστώς.
   Σας παρουσιάζω την ιστορία που επινόησε ο μαθητής του Γ1 Λυκείου Γρηγόρης Καλαϊτζής. Ακούμε τη "φωνή" ενός καλλιτέχνη, ενός ζωγράφου να μιλά με ελλειπτικό και υπαινικτικό λόγο για τη ζωή του υπό τις συνθήκες ενός ανελεύθερου ολοκληρωτικού καθεστώτος.

... σ᾽ένα ολοκληρωτικό καθεστώς...


Δυο χρόνια έχουν περάσει, δυο χρόνια ίδιας ελεύθερης ρουτίνας. Ξυπνάω, παίρνω το πρωινό μου και το σύνηθες τηλεφώνημα πάντα στην ώρα του. Δώδεκα μεσημβρινή…και αυτοί απαιτούν να γεμίσουν οι καμβάδες με τα ιδανικά τους πρότυπα. Όλες τους οι αμαρτίες φιλτράρονται μέσα από την πανδαισία των χρωμάτων που η φύση έχει δημιουργήσει για τους πιο αθώους σκοπούς. Βέβαια, αυτοί δε συμφωνούν. Πώς να αποθεώσεις την ομορφιά ενός τριαντάφυλλου; Πώς να αποθεώσεις την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος;
Έχω βρεθεί σε σαλόνια πολιτικών και στρατιωτικών προσώπων. Τα μόνα χρώματα που μου χρειάζονται, άσπρο και μαύρο. Η μισαλλοδοξία με πνίγει. Δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι το μίσος.
Δυο χρόνια έχουν περάσει. Σκέφτομαι τι έχω χάσει. Ο εαυτός μου διχασμένος, αλλά πλέον κενός. Οικογένεια! Ποιος ο σκοπός ενός ανθρώπου; Δημιουργία! Ποιος ο σκοπός ενός καλλιτέχνη; Ο δικός μου, κανένας.
Σήμερα είναι η μέρα. Δεν έχω να χάσω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι η λύτρωσή μου. Η καθημερινότητά μου δεν είναι ίδια σήμερα. Καλεσμένος στη βάση του καθεστώτος, δε χρειάζομαι ούτε σωληνάρια, ούτε καμβάδες. Το μόνο χρώμα, ο λόγος που ζω.
Γρηγόρης Καλαϊτζής

J. Pollock, Η φλόγα. 1934-1936. Museum of Modern Art (MOMA N. York)


http://www.moma.org/collection/object.php?object_id=79680

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου