Κείμενα μαθητών: Ιστορίες για ολοκληρωτικά καθεστώτα

Με αφορμή το μονόπρακτο  Ο σπιούνος από το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ Τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ (περιλαμβάνει 24 μονόπρακτα-σκηνές με επεισόδια από την καθημερινότητα της Ναζιστικής Γερμανίας) που μελετήσαμε με το Γ1 Λυκείου στο μάθημα της Λογοτεχνίας Γενικής Παιδείας, ζήτησα από τις μαθήτριες και τους μαθητές μου να γράψουν στην τάξη μία σύντομη ιστορία πρωτοπρόσωπης αφήγησης με θέμα Μία ημέρα σε μια χώρα με ολοκληρωτικό-διδακτορικό καθεστώς.

   Σας παρουσιάζω την ιστορία που επινόησε ο μαθητής του Γ1 Λυκείου Μανώλης Γεωργιάδης. 

Μία ημέρα σε μια χώρα με ολοκληρωτικό καθεστώς

Ξυπνάω πάλι το πρωί μούσκεμα από τον ιδρώτα. Από τότε που η “Aυτού Μεγαλειότης» του ανέβηκε στην εξουσία, βλέπω στον ύπνο μου ότι με πιάσαν τα τσιράκιά του και κατέληξα με κομμένο το κεφάλι.

Σηκώνομαι και ρίχνω παγωμένο νερό στο πρόσωπό μου. Ντύνομαι και κατεβαίνω τις σκάλες για να πάρω πρωινό. Τα πόδια μου βαριά. Τα αισθάνομαι να ζυγίζουν δέκα κιλά το καθένα από τη χθεσινή διαδήλωση που τελικά κατέληξε σε αιματοχυσία. Οι γονείς μου λείπουν και παίρνω μόνος μου το πρωινό. Το μεροκάματο βγαίνει δύσκολα και με το φόβο που επικρατεί αναγκάζονται να φεύγουν πολύ νωρίς για τις δουλειές τους.

Φεύγω για το σχολείο, αφού πρώτα κλειδώσω την πόρτα και βάλω το συναγερμό. Νιώθω γύρω μου πολλά ζευγάρια μάτια να με παρατηρούν. Διατηρώ την ψυχραιμία μου και συνεχίζω να περπατώ κανονικά. Φτάνω στο σχολείο. Την ώρα της προσευχής ο διευθυντής, εκτός από την προσευχή, μας αναγκάζει να ψάλουμε έναν ύμνο που καταδεικνύει τα “άπειρα πλεονεκτήματα» του καθεστώτος. Οι ώρες στο σχολείο κυλάνε μαρτυρικά, αφού η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση χαρακτηρίζουν τα περισσότερα μαθήματα.

Στην επιστροφή νιώθω τα ίδια ζευγάρια μάτια να με παρατηρούν. Εγώ περπατώ και πάλι ψύχραιμος για να καταλήξω στο σπίτι. Ξεκλειδώνω και απενεργοποιώ το συναγερμό. Οι γονείς μου ακόμα λείπουν. Είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν περισσότερο για να Τον ευχαριστήσουν, τον Τύραννο. Τρώω γρήγορα κάτι πρόχειρο και διαβάζω το ίδιο πρόχειρα τα μαθήματά μου.

Ύστερα από λίγο, ένας νέος κόσμος αρχίζει για μένα. Κλείνω τα πάντα. Παράθυρα, παντζούρια, πόρτες, για να μη με πιάσει κανένα μάτι. Ανοίγω ένα ξεχασμένο από τους γονείς μου βιβλίο στα πίσω ράφια της βιβλιοθήκης (τα περισσότερα βιβλία τα έχουν κρύψει, γιατί είναι απαγορευμένα). Λέγεται “Eλευθερία”. Ο συγγραφέας αναφέρεται σε μία κοπέλα με το όνομα “Ελευθερία», σε εμένα, όμως, το βιβλίο θυμίζει την ανάγκη. Εννοώ αυτήν την αρχέγονη ανάγκη που έχει κάθε άνθρωπος να αισθανθεί ελεύθερος, να εκφράσει ελεύθερα τις σκέψεις και τις επιθυμίες του.

Νύχτωσε! Ο φανταστικός κόσμος που έπλασα τελείωσε. Τώρα αρχίζει η πραγματική ζωή. Κλείνω το βιβλίο και κοιμάμαι. Ξέρω τι όνειρο θα δω.

Γεωργιάδης Μανώλης

G. F. Kersting, Ανάγνωση υπό το φως λάμπας. 1814. Museum Reinhart.

Wintertour. Ελβετία.