H καθημερινή ζωή στην αρχαία Αθήνα: Εργασία στην Ιστορία της Α' Γυμνασίου

Εργασία στην Ιστορία
του μαθητή Λυμπέρη Διονυσόπουλου

Α1 Γυμνασίου του 
Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Μία ημέρα στην Αθήνα των κλασικών χρόνων

"Τόσο συνωστισμό δεν είχα ξαναδεί. Άνθρωποι έτρεχαν προς διάφορες κατευθύνσεις. Από τις διάφορες φωνές που ακούγονταν, κυριαρχούσε η λέξη Σικελία. Την πρόφεραν με τόση λαχτάρα, ούτε η Γη της επαγγελίας να ήταν...

   Εκείνο το πρωί στην Αγορά δεν ήξερα πού πατούσα και πού βρισκόμουν. Είχα και τον παππού μου μαζί. Ο καημένος είδε τους ανθρώπους να τρέχουν και νόμιζε ότι δεχόμασταν επίθεση, για αυτό άρχισε να τρέχει.

   Τον έχασα για λίγο, μέχρι που τον είδα μπροστά στη βιτρίνα ενός μαγαζιού που πουλούσε ξίφη. Του έκανα το χατίρι και του αγόρασα ένα. Ευτυχώς, γιατί ο κόσμος φοβότανε να περάσει από κοντά μας και έτσι μπορούσαμε να περπατήσουμε άνετα...".

Προτομή του ιστορικού Θουκυδίδη. Ο Λυμπέρης εμπνέεται από το απόσπασμα του Θουκυδίδη που περιέχεται στο σχολικό εγχειρίδιο (βλ. σ. 86) για να γράψει την ιστορία του. Στο απόσπασμα ο Θουκυδίδης εξηγεί με διεισδυτικό τρόπο τα κίνητρα που ώθησαν διάφορες ομάδες του Αθηναϊκού δήμου να υποστηρίξουν την εκστρατεία της Αθήνας στη Σικελία. Ο Λυμπέρης ενσωματώνει στην ιστορία στοιχεία από το απόσπασμα του Θουκυδίδη.

"Προσπαθούσα να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων", συνεχίζει ο αφηγητής της ιστορίας του Λυμπέρη. "Ήξερα, όμως, ότι σήμερα ήταν η προτελευταία ημέρα στην Αθήνα πολλών πολιτών που θα πήγαιναν στην εκστρατεία. Είχα ένα κακό προαίσθημα που δημιουργήθηκε από τη σιγουριά όλων για το πόσο καλά μπορούσε να πάει ο πόλεμος. 

   Οι φίλοι μου θέλανε να πάνε στη Σικελία για τουρισμό. Ταξίδι με επιστροφή, νόμιζαν. Οι γνωστοί και φίλοι του μπαμπά μου, μαζί με τον ίδιο, ήταν σίγουροι ότι θα κατακτήσουν τη Σικελία, και αν όχι, ότι οι Αθηναίοι δε θα διέτρεχαν κανέναν κίνδυνο.

  Ο θείος μου, σαν καλός στρατιώτης, ήθελε να πάρει μισθό από την επέκταση της κυριαρχίας της Αθήνας, για να αγοράσει μια καλή άμαξα. Εγώ, αν και δε συμφωνούσα με τη Σικελική εκστρατεία, αναγκάστηκα να μην εκφράσω τη γνώμη μου, αναγκάστηκα να σιωπήσω. Φοβόμουν να μην κατακριθώ άδικα ότι δεν ήμουν πατριώτης...

Το ψήφισμα του Αθηναϊκού δήμου υπέρ της Σικελικής εκστρατείας. Στην Εκκλησία του Δήμου επικράτησε η άποψη της φιλοπόλεμης παράταξης και του Αλκιβιάδη για εκστρατεία στη Σικελία με τη πρόφαση να βοηθήσουν τη συμμαχική πόλη Έγεστα που είχε ζητήσει βοήθεια. Στην πραγματικότητα, η ισχυρή δύναμη της Αθήνας ήθελε να γίνει ακόμα ισχυρότερη και να επεκτείνει την κυριαρχία της στη Δύση. Ο Θουκυδίδης λέει ότι οι πολίτες, που ήταν επιφυλακτικοί απέναντι στον πόλεμο, δεν τόλμησαν να μιλήσουν για να μην κατηγορηθούν από τους μαινόμενους υποστηρικτές της εκστρατείας για έλλειψη πατριωτισμού,

"Τώρα, ξαπλωμένος στο έδαφος της Έγεστας και τραυματισμένος άσκημα", λέει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, ο αφηγητής του Λυμπέρη, "βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Τι να κάνουμε; Όποιος βιάζεται, σκοντάφτει...Και οι Αθηναίοι είχαν βιασθεί να αποφασίσουν..."

Η εκστρατεία της Αθήνας στη Σικελία ήταν πράγματι μία τολμηρή και ριψοκίνδυνη επιχείρηση.